2010’da Billboard Türkiye için yazılmış bir Stone Temple Pilots yazısı, Scott Weiland’ın ölüm haberi üzerine noktasını “kendine Mukayyet ol!” ile koyan yazıyı buradan da paylaşmak istedim.Geri dönüşleri seviyoruz. Geçen yıl Alice In Chains’in muhteşem dönüşüne seve seve tanıklık etmiştik. Bu yıl da STP yüzümüzde kocaman gülümsemelere sebebiyet veren bir albümle neredeyse on yıl önce bıraktığı yerden devam ediyor. Sırada Soundgarden var. “Çok yaşa 90’lar!” desek yeridir hani. Hatta… Hatta dedik bile!Yıl: 1992… Nirvana’nın kopardığı kıyametin etkilerinin tavan yaptığı günler. Rock dünyasının kuralları kökten değişiyor, plak şirketleri özellikle de majör şirketler bu yeni çağa ayak uydurmak, pastadan bir iki dilim daha fazla alabilmek için harıl harıl yeni isimler arıyor. Merhum Ahmet Ertegün vesilesiyle adını sanını gayet iyi bildiğimiz Atlantic Records da bu arayıştakilerdendir. San Diego’lu bir grubu gözlerine kestirirler. Mighty Joe Young adıyla kurulan, pek çok konsere çıkmalarına rağmen henüz bir albüm kontratı olmaya bu grup, grunge etiketinin bir nevi “big four”u Nirvana, Alice In Chains, Soundgarden ve Pearl Jam’in en iyi kısımlarının bir araya getirilmiş hali gibidir.Tahmin edeceğiniz üzere “yatırım” yapmak için ideal bir seçimdir eksantrik sahne performansı ve gömlek değiştirir gibi saç rengi değiştirmesiyle derhal dikkat çeken Scott Weiland, Robert ve Dean DeLeo biraderler ve Kızılderili kökenli davulcu Eric Kretz’ten mürekkeb Stone Temple Pilots. O dönem adını yeni yeni duyurmaya başlayan, bugünün efsane prodüktörü Brendan O’Brien’a emanet edilir STP şarkıları. Çıkan sonuç 90’ların en başarılı albümlerinden biri olarak hem Grammy’lerde hem de satış rakamlarında tescillenen Core olur. Özgünlük anlamında epeyce topa tutalan şarkılardan oluşan Core günün geçer akçe müzikal iklimine dair her şeyi, belki biraz da fazlasıyla barındırmaktadır. 8 milyonu aşan satış rakamı ve çıkardığı “Sex Type Thing”, “Creep” ve “Plush” single’ları ’92-’93 sezonunun şampiyonlarından biri yapar Stone Temple Pilots’u. Özellikle de depresif grunge ballad’ı “Plush”.DURMAK YOK!Taşların yerli yerine oturduğu esas STP albümüyse, kapakta isimlerinin bile yazmadığı (ki teorik olarak bu ticari bir intihar olarak görülür genelde) ikinci albümleri Purple olur. Core için sıkça dile getirilen Pearl Jam kopyası vokaller, Nirvana’dan arak şunlar bunlar kıvamındaki eleştirilere kulak veren dörtlü, bugün hala duyar duymaz tanıyıverdiğimiz o kendilerine özgü kimyayı asıl bu albümle tutturur. Ortada sesini nasıl kullanacağını çok daha iyi bilen bir Scott Weiland, klasik rock külliyatının saykedelik şarkılarını iyice hatmetmiş ve bunları grunge riff’lerine nasıl yedireceği üzerinde çok daha fazla kafa patlatmış bir grup vardır. DeLeo biraderlerin riff’leri ve Weiland’ın sözleri arasındaki uyumun tepe noktasına ulaştığı “Interstate Love Song” ve gösterime girer girmez kült film kategorisine dahil edilen The Crow soundtrack’inde de yer alan “aheste” şarkıları “Big Empty”, Purple’nin 6 milyon kopya satmasında başrolleri üstlenir. Bu iki albümü uzun uzadıya anlatmak, sayfalarca kendilerinden bahsetmek isterdi gönül. Çünkü ne yazık ki grup bugüne kadar bir daha ne benzer satışları yakalayabildi ne de aynı etkiyi tekrar yaratabildi.
Kaynak: Bi’nevi mecmua
Haberin Devamı
SEKS, STONE TEMPLE PILOTS & ROCK’N’ROLL
0 yorum:
Yorum Gönder